Dansschoenen en legostenen

Dansschoenen en legostenen

'Vertier' is de naam van een nieuwe sociëteit voor ouderen in Haren en bij het begin van de activiteiten organiseerden Loes Jansen (van Torion) en Alida van Riet (van de Zonnehof) een ontvangst met workshops. De ouderen (70+) konden aan de gang met Tai Chi, hapjes maken, zingen bij de piano, bowling, jeu de boules en ... jawel, gedichten schrijven. Twee dames durfden het aan. (Er was een andere dame die mij vertelde dat ze al vanaf haar twaalfde jaar gedichten schreef. 'U kiest voor gedichten schrijven?' 'Nee, ik doe Tai Chi... ook al doen ze het op een stoel. Dat kán toch niet!')
Met de twee dames zat ik aan tafel in een zonnige, kleurige ontvangstruimte. Wat leven we toch in een rijk en gelukkig land. Er was koffie, koek, er was een pak papier, een doos pennen, een flap-over. Ik las een paar gedichten en legde uit hoe ze waren ontstaan. Plotseling vertelde mevrouw Benninga een verhaal. Ik zei: 'Laten we daar een gedicht over maken.'
Daarna liet ik de dames een foto kiezen. Mevrouw van Eenennaam koos een foto van twee glimmende herenschoenen, waarnaast een paarse bloem lag.

De volgende gedichten zijn het resultaat.

Dansschoenen

Op de HBS in de eerste klas
leerde een leraar Frans mij dansen.
Tango, chachacha; hij fluisterde
in mijn oor: 'Jij kunt alles!'

Gehuwd dansten we met gehuwde paren.
Helaas, echtgenoot had geen maatgevoel.
Eénmaal, met de dansleraar mocht ik
vóórdansen: dát was dansen!

Sophie van Eenennaam
==
Moederzorg

Hij zat midden op de vloer
van de kamer tussen legostenen
en hij bouwde een toren.

Van alles lag er op de vloer
cocktailprikkers, opzettertjes en elastiekjes.
Hij bouwde een stad van alle materiaal.

Bijna was de toren klaar en op hoogte.
Toen kwam papa thuis: 'Ruim de rommel op!'
En mama luisterde daarnaar met verdriet.

Zij dacht: ik heb nog een logeerkamer.
Hij bouwde dáár zijn stad en tuin.
Later ging hij naar de Hogere Tuinbouwschool.

J. Benninga-Zijlstra