zondag 9 januari 2011

Speck - Boek

Speck - Boek

Als je in Speck (zandrug) bent kun je naar Boek (beuk) lopen. (Boeken komen van beuken.) Je kunt ook fietsen en dat gebeurt hier door tientallen paren, die net als de eenden achter elkaar gaan. Met de auto is het ruim dertig kilometer verder, want je moet rond het meer Müritz rijden. In Boek vind je weer verwaarloosde barakken van VoPo's en opgeknapte DDR-huizen. Het zogenaamde Gutshaus, een oud herenhuis, herbergt onder andere een museumpje met tinnen soldaatjes. Verder zier het er binnen uit als een sobere imitatie van een westerse toeristenplek. Het personeel is vriendelijk, maar als ik om koffie vraag zegt de 'waardin': 'Zullen we even wachten? Is dat uw vrouw, die daar aankomt?'
We liepen een beetje rond, vonden een baksteen kerkje uit de 19de eeuw, waarin een vrouw wachtte op bezoekers. Tegen de muren hingen tekeningen en aquarellen van bomen, planten, vogels en huizen. Verderop ging de betonweg over in zand. Het was duidelijk: naar Speck moest je lopen.
Een andere weg leidde naar een Beobachtungsstelle aan het water: een schitterend uitzicht op het meer, maar behalve wat eenden en in de verte de onvermijdelijke zwanen geen vogel te zien.
Aan het eind van de weg woonde iemand die velgen verzamelde, van auto's. Hij had ze tegen zijn hek gebonden, tientallen. De voormalige ruimte voor soldaten was dichtgetimmerd en verwaarloosd. De velgenman had heel veel houtblokken gemaakt voor de kachel. Ze lagen in grote hopen naast het huis.
Op de terugweg liep een jonge vrouw met een hoofddoek, niet islamietisch. Later zagen we haar kijken naar de bustijden: een maal per dag heen en terug. Ik wilde haar vragen of ze mee wilde rijden naar Waren, maar ik zag haar pas weer in Waren zelf. Wij hadden asperges gekocht en de bus was kennelijk bijna net zo snel als de auto. ('Ik heb een adresje in Rechlin waar je heerlijke asperges kunt kopen.')

Geen opmerkingen:

Een reactie posten